Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België

Marcel Lecomte (1900-1966), zoon van de schilder Émile Lecomte, betreedt de kunstwereld in 1918 onder de invloed van Clément Pansaers, één van België’s belangrijkste dadaïsten. Hij zoekt vervolgens toenadering tot de modernisten van het tijdschrift Sept Arts alvorens het surrealisme aan te hangen binnen de groep Correspondance, onder leiding van Paul Nougé. Lecomte laat René Magritte in 1923 Giorgio de Chirico ontdekken. Zijn poëzie kenmerkt zich door haar sterk gevoel voor het moment, door haar aandacht voor de verrassing en het toeval. Het kunstwerk was voor hem de magische spiegel van de kunstenaar. Na de oorlog illustreert Pierre Alechinsky zijn plaatje in sens des tarots. Hij speelt ook een centrale rol in het Salon noir, de eerste belangrijke « installatie » van Broodthaers in 1966.

Lecomte wenste geen revoluties. Hij was gevoelig voor de eigentijdse creatie, op voorwaarde dat het verleden ze beïnvloedde en dat ze een voorgeschiedenis met zich meedroeg, dat ze op zoek ging naar vergeten geheimen. Hij schreef als een dichter, zoals Magritte dichtte met zijn schilderijen. Hélène Prigogine zag Lecomte als “onze laatste estheet” en Jean Paulhan, spilfiguur binnen de Franse letteren, beschouwde hem als “een zuiver en groot schrijver”. In een foto van Paul Colinet zien we hem naar een vriendin toegebogen, in een oneindig omlijnde kamer. Zijn aanwezigheid in de geschiedenis van het surrealisme bleef discreet maar was constant.

De tentoonstelling zal elke dag (7/7) geopend zijn (behalve op feestdagen*). Tijdens de duurtijd van de tentoonstelling (13.10.2017 - 18.02.2018) zal ook het Musée Magritte Museum dagelijks geopend zijn voor het publiek
(behalve op feestdagen*).