Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België

Net zoals in de schilderkunst, neemt het belang van de menselijke figuur in de naoorlogse Europese beeldhouwkunst geleidelijk aan af. Door het streven naar een krachtige materiaalexpressie wordt het traditionele mens-beeld eerst in zijn vormsoliditeit aangetast, lost het vervolgens op om ten slotte nagenoeg uit het eigentijdse repertorium te verdwijnen. De interesse verschuift naar de niet-objectgebonden vormen, organische en geometrische, naar de intrinsieke uitdrukkingskracht en zintuiglijke kwaliteiten van materialen, naar het spel van volume en ruimte, van structuur en huid. Steen houwen, brons gieten, ijzer smeden zijn niet langer de exclusieve technieken waarmee de beeldhouwer zijn ideeën vorm geeft. Vanaf het begin van de jaren 1960 vormt de assemblage, die bestaande objecten, fragmenten ervan en verschillende materialen samenbrengt, het vernieuwde aangezicht van de beeldhouwkunst. Daarnaast tekent zich in de Verenigde Staten in specifieke tendens tot desubjectivering af. Minimalistische kunstenaars voeren een doorgedreven plastisch onderzoek naar de betekenis, de voorwaarden en de noodzaak van de beeldhouwkunst. In Italië focust een jonge generatie zich op de tactiele kwaliteiten van materialen, processen en vergankelijkheid en blikt terug op de grote antieke traditie. Hun voorliefde voor alledaagse materialen herkent men in het onhandig, maar ontroerend geknutsel waarmee de fictieve wetenschappers vorm geven aan hun eigen wereld.

Kunstenaars:  Carl Andre, Arman, Lothar Baumgarten, Marcel Broodthaers, Pol Bury, César, Lynn Chadwick,  Christo, David Claerbout, Roel d’Haese, Haydn Davis, Willy De Sauter, Luc  Deleu, Eugène Dodeigne, Barry Flanagan, Dan Flavin, Paul Gees, Vik Gentils, Robert Jacobsen, Donald Judd, Fritz Koenig, Yvonne Kracht, Berto Lardera, Walter Leblanc, Richard Long, Henry Moore , Olga Morano, David Nash,  Louise Nevelson , Panamarenko , Giuseppe Penone, Nicholas Pope,  Ulrich Rückriem,  Jan Vercruysse, Didier Vermeiren.